‘Όταν η Κρήτη μυρίζει ρακοκάζανο ο χειμώνας έρχεται’

Αν μπορούσε κανείς αυτή την εποχή να δει τη Κρήτη από ψηλά, θα νόμιζε πως βλέπει το Γαλατικό χωριό του Αστερίξ με τις διάφορες εστίες καπνού να καίνε.

Όχι, δεν είναι τα γουρουνόπουλα του Οβελίξ. Είναι τα εκατοντάδες ρακοκάζανα που καίνε από τα τέλη του Σεπτέμβρη μέχρι τα τέλη του Νοέμβρη από άκρη σε άκρη στο νησί.

Αυτός είναι ο παραδοσιακός τρόπος απόσταξης σταφυλιού, που αμείωτα συνεχίζεται από γενιά σε γενιά, δίνοντας δείγματα κουλτούρας, πολιτισμού και ιδιοσυγκρασίας του λαού μας, ενάντια στην παγκοσμιοποίηση και τη κάθετη τυποποίηση των προϊόντων.

Εκεί, ο κάθε ένας έχει το δικαίωμα να βγάλει το δικό του προϊόν που γι αυτόν έχει ιδιαίτερη αξία και που δε μετριέται ούτε σε κόπο ούτε σε χρήμα. Να βγάλει την ρακή του.

Είναι το μεράκι του, μια ακόμη αφορμή να μαζέψει τους φίλους του να χαρούν στη φύση όλοι μαζί, να μυρίσουν μυρωδιές βαθιά ριζωμένες στο DNA μας.

Χώμα, βροχή, φωτιά, στράφυλλα, αστεία, πειράγματα, μαντινάδες, πατάτες οφτές,  μεζέδες για όλο τον κόσμο, μα προπαντός για τον περαστικό, τον ξένο.

Αυτό είναι το ρακοκάζανο, αυτή είναι η Κρήτη που αντιστέκεται και αγαπάμε.

Όσοι μπορείτε, μη χάσετε την ευκαιρία. Επισκεφτείτε όποιο καζάνι βρείτε απ τα πολλά. Είστε κι εσείς καλεσμένοι κι ας μη σας το είπανε.

Χίλιοι καλοί παντού χωρούν!